Geachte collega, De OVS lanceerde op 23/05/22 de alarmbelprocedure in het kader van het ontbreken van een welzijnsbeleid conform de wetgeving en het ontbreken van een actieplan tegen agressie. Zie hieronder ons schrijven naar HR-RAIL.
Brussel, 23/05/2022
BETREFT OPSTART ALARMBELPROCEDURE IVM AGRESSIEPROBLEMATIEK, PSYCHOSOCIALE BELASTING, ONTBREKENDE RISICOANALYSES, ONTBREKEND BINDEND ACTIEPLAN OM DE RISICO’S TE MINIMALISEREN
“Geachte Heer Hautekiet,
De OVS wenst over te gaan op het instellen van een alarmbelprocedure omwille van de twee onderstaande punten.
1. Agessieproblematiek NMBS
De agressieproblematiek speelt al een hele tijd op, en we kunnen ons niet ontdoen van de indruk dat het de laatste maanden alleen maar erger lijkt te worden. Dit is voor een stuk natuurlijk een maatschappelijk probleem dat buiten de macht ligt van de NMBS, maar dat wilt niet zeggen dat de NMBS geen plicht heeft als werkgever om alles in het werk te stellen om zoveel mogelijk preventiemiddelen in te zetten, en o.i. zijn deze onvoldoende als niet volledig ontbrekend.
Wij hebben deze problematiek in de betrokken comités, niet in het minst de CPBW’s treinbegeleiding en het bedrijfscomité, al meermaals aangekaart, evenals via voorgaande alarmbelprocedures, maar wij zien nog steeds geen of te weinig verbetering. De voorgestelde oplossingen, zoals het vernieuwde masterplan anti-agressie, blijft op alle vlakken vaag en niet bindend.
Daarom willen wij de alarmbelprocedure opstarten over de agressieproblematiek, in eerste instantie bij het personeel dat werkzaam is bij B-PT (met name treinbegeleiding), maar even goed bij alle andere beroepscategorieën die risico lopen op agressie, door bijvoorbeeld contact met het publiek.
Onze specifieke voorstellen zijn, onder andere:
– Voldoende treinpersoneel voorzien, zeker in grote samenstellingen, samenstellingen zonder intercirculatie, en gekende probleemtreinen. Twee treinbegeleiders zou de norm moeten zijn, niet de uitzondering. Een forse uitbreiding van het kader is noodzakelijk.
– Voldoende Securail personeel voorzien in de stations, niet enkel in de grootste stations, of overwegend overdag. Stations moeten opnieuw bemand worden om verloedering tegen te gaan (ondercheffen, loketten, depots…)
– Een betere samenwerking met de verschillende lokale politiezones, desnoods via contact met bevoegde minister of overheden.
– Een volledig en globaal preventieplan, met specifieke risicoanalyses voor de agressieproblematiek, en de uitvoering van de daaruit volgende aanbevelingen, waarvoor budgetten moeten vrijgemaakt worden en verantwoordelijken moeten aangeduid.
– Een betere procedure voor wanbetalers en agressors vlot uit de trein te kunnen laten verwijderen door het veiligheidspersoneel. Zelfs onrespectvol gedrag ten overstaan van personeel zou moeten leiden tot het ontzeggen van de toegang tot de treinen en stations.
– Voorziene assists en controles in geen énkel geval nog opvorderen om treinen te voorzien als boordchef.
2. Psychosociale belasting, ontbrekende risicoanalyses, ontbrekend bindend actieplan om de risico’s te minimaliseren.
Het spijt ons bij de hiërarchie van NMBS een totale onwil te moeten vaststellen om de comités “bescherming en welzijn op het werk” te laten functioneren zoals voorzien in de wet van 4 augustus 1996 betreffende het welzijn van de werknemers bij de uitvoering van hun werk. De basis waarop dergelijk overleg dient te verlopen, de risicoanalyses die de gevaren van zeven welzijnsdomeinen moeten analyseren, ontbreekt alvast voor nagenoeg elk beroep binnen NMBS.
Bijgevolg ontbreekt het uiteraard ook aan adviezen van de interne preventiedienst, een verplicht actieplan dat de werkgever moet uitwerken, een vrijgemaakt budget om dat actieplan uit te voeren en verantwoordelijken om dit actieplan ten uitvoering te brengen.
De gevolgen van het bewust herleiden van de comités PBW tot praatbarakken waar elk bindend engagement ten overstaan van het welzijn van de werknemers ontbreekt, zijn desastreus en laten zich voelen op tal van domeinen, inbegrepen maar niet beperkt tot de agressieproblematiek, het aantal burn-outs en (langdurig) zieken, stress en arbeidsongevallen. Een opvallende trend zijn het aantal collega’s die gedesillusioneerd het spoor voorgoed verlaten.
Als nieuwkomer in de overlegorganen PBW hebben we de afgelopen jaren geen gelegenheid laten voorbijgaan om deze mistoestand aan te klagen. Echter dienen we vast te stellen dat de laatste decennia het overleg zich klaarblijkelijk beperkt heeft tot ad hoc maatregelen en niet bindende verplichtingen, met alle gevolgen van dien. De problemen op welzijnsvlak zijn door jarenlange verwaarlozing dermate uitgediept dat een herstel enkel maar mogelijk is door het welzijn van dat personeel te laten primeren op andere zaken. Ja, er is nood aan het planmatig aanpakken van de problemen binnen het formeel wettelijk kader wat vandaag niet gebeurt. Maar er zijn nu ook snelle maatregelen nodig om erger te voorkomen.
Ook binnen de andere entiteiten werden gelijkaardige gebreken reeds opgemerkt door onze organisatie.
Wij wensen dan ook voor voornoemde punten de alarmbelprocedure op te starten, conform ARPS 548 en hopen zo snel mogelijk contact te hebben met u om deze problematiek te bespreken en oplossingen te zoeken.”
