Deze morgen werden we opgeschrikt door het zoveelste schrijnende verhaal van een daad van agressie naar één van onze collega’s toe. De koffie smaakte plotseling dubbel zo bitter. Ditmaal betrof het een vrouwelijke collega uit Ottignies met vijftig levensjaren, maar slechts zes maanden werkervaring. Bij het uitvoeren van haar controle, een taak waar onze werkgever meer en meer terug de nadruk meent op te moeten leggen, kreeg ze uit het niets twee vuistslagen toegediend in haar buikstreek.
In oktober werd een collega uit Brugge in Sint-Truiden aangevallen door een reiziger van vijftien jaar met als resultaat een flinke hersenschudding, een dubbele hernia en een klaplong. Ik weet dat ik laat ben om deze informatie met jullie te delen, maar men is er vakkundig in geslaagd om dit incident onder het tapijt te vegen waardoor wij als collega’s de kans werden ontzegd op een emotionele actie zoals degene die de collega’s uit Ottignies nu momenteel voeren.
Dit zijn slechts twee van de vele verhalen die zich schuilhouden achter de vrolijk gekleurde slideshow betreffende het masterplan anti-agressie die de directie donderdag rijkelijk laat en na veel aandringen heeft voorgesteld. Een plan dat vooral baadt in een zee van vaagheid. Het ontbreekt aan duidelijke targets en deadlines. Om het kort samen te vatten; ze zijn er mee bezig. Meer kan ik uit die tekst, gegoten in een cryptisch management-bargoens niet puren. Het meest interessante in het document zijn het schrikbarende cijfer materiaal. Die tonen een duidelijke stijging van feiten en incidenten over de volledige lijn. Een stijging van 46% bij slagen en verwondingen, 50% bij lichte geweldpleging, 57% bij bedreigingen en 69% bij beledigingen en dit op amper een jaar tijd. Toen ik vele lange jaren geleden in de opleiding zat om treinbegeleider te worden, werd me laconiek gemeld dat wij de pispaaltjes van de maatschappij zouden zijn, dixit een opleider daar. Wel de gele vloeistof staat tot aan de lippen.
De manier waarop dit nijpend probleem wordt benaderd door de directie balanceert op het randje van schuldig verzuim. Er staat volgens mij nog steeds in de arbeidswetgeving dat een werkgever de heilige taak heeft om een veilige werkomgeving voor zijn personeel te voorzien en hier wringt het schoentje. De ondersteuning op het terrein is quasi onbestaand en bij iedere besparing wordt de buikriem hier nog wat meer aangetrokken. Over de hele lijn kampt men met personeelstekort en daar schuift men alle schuld op. Dit zonder te zoeken naar een methode om dit probleem te remediëren. Tenzij het ophalen van de schouders als een effectieve methode kan worden omschreven. Dit kan zo niet langer.
De situatie op het terrein is angstaanjagend en wraakroepend. De vele tussenkomsten en mails die wij als vakbeweging opstellen worden de facto beantwoord met een standaardantwoord dat men copy/paste uit het grote boek van verontschuldigingen en ontwijkingen. En de algemene deler in hun antwoorden is; we zijn er mee bezig.
Het verbaast ons enorm dat er eigenlijk nog treinen rijden op ons net en wij menen dat de tijd van onderhandelen haar versheidsdatum ruim heeft overschreden. Het is tijd voor actie.
En sterkte aan onze getroffen collega’s. Wij denken aan jullie en zullen niet rusten voor we dit misdadig verzuim op welke wijze dan ook onder handen hebben genomen.
