Via de media hebben we vernomen dat “volgens vakbondskringen”, die verder gemakshalve volledig anoniem blijven, onze organisatie de drijvende kracht achter de plotse stijging van het ziekteverzuim onder het treinpersoneel zou zijn. Zelfs in het huidige klimaat van fake news snijdt deze berichtgeving weinig hout. Dit houdt op zich immers ook in dat de medische wereld een stille medeplichtige zou wezen in deze denkbeeldige samenzwering.
Wij betreuren ten zeerste dat deze geruchten -beschuldigingen?- klakkeloos overgenomen worden door de nationale media. Erger nog; blijkbaar vond men het niet nodig ons even aan de mouw te trekken en zich te bezondigen aan bronbevestiging. Neen, deze lage insinuaties van andere organisaties werden woordelijk overgenomen. Zo werd de media een willoze marionet met het doel OVS in een slecht daglicht te plaatsen. Opdracht geslaagd.
Laten we heel duidelijk wezen: wij hadden helemaal geen weet van enige actie. We hebben er zelfs onze bedenkingen bij of we hier wel kunnen spreken van een actie, laat staan dat wij deze zouden hebben georganiseerd.
Eigenlijk zou dit fenomeen ons toch echt niet mogen verbazen. Onze collega’s werken zich al jaren uit de naad om een degelijke treindienst te verzekeren, met hun rustdagen als de spreekwoordelijke wortel aan een draadje in het vooruitzicht. Wanneer deze rustdagen met één enkele pennentrek worden weggevaagd en dit perspectief van de tafel wordt geruimd, lijkt het ons enkel logisch dat mensen op instorten komen te staan. Als er de laatste weken sprake zou zijn van een significante toename in ziekteverzuim onder het treinpersoneel kunnen we dat enkel toeschrijven aan het manke welzijnsbeleid dat ons bedrijf voert.
Ondanks het stringent controlebeleid dat onze werkgever voert, is absentie door ziekte, vaak langdurig, schrikbarend hoog. Dit heeft als onmiddellijk gevolg dat de werkdruk voor het resterend personeel wordt opgevoerd en dat er nog meer verlof wordt geweigerd en vrije dagen worden ingetrokken. De NMBS lijkt in vrije val en enkel massale aanwervingen kunnen deze negatieve spiraal doorbreken.
De waarheid is dat de gezondheid van veel van onze collega’s aan een zijden draadje bengelt en dit al jaren. Wanneer wij als syndicale organisatie het welzijnsoverleg moeten beginnen met een smeekbede aan onze werkgever om zich alsjeblief aan het wettelijk kader te houden en daarop al jaren het antwoord te krijgen dat dit helaas niet mogelijk is, dan moet niemand het personeel dat nu ziek wordt met de beschuldigende vinger wijzen. Niet de directie, niet die anonieme vakbondskringen uit het artikel en zeker wij niet.
Inderdaad, momenteel heerst er een enorme onrust over het eenzijdige plan van de NMBS om rust- en compensatiedagen verplicht uit te betalen. Dertig zilverlingen om het falend personeelsbeleid onder het tapijt te vegen. Het management krijgt geen lettergreep van spijt over de lippen voor het flagrant overtreden van de wet. Ze zijn nu eindelijk betrapt en willen zich er nu uitkopen met deze financiële aalmoes. Op deze wijze lijkt overleg bij voorbaat al een verloren strijd.
De raad van bestuur die het mom van sociale vrede wil ophouden, verhindert ondertussen legitieme acties. Ze zou beter aan de tafel gaan zitten met de politiek om uit te dokteren hoe ze deze situatie tot ieders tevredenheid kunnen rechttrekken. Wat ons als syndicale vereniging betreft moet dit een krachtig signaal zijn om de broze sociale vrede enigszins te herstellen;
- een evaluatie van het functioneren van dit management, dat verantwoordelijkheid dient te nemen voor deze scheefgegroeide situatie. Misschien zijn ze niet de architecten van dit probleem, op zijn minst hebben ze het gedoogd en geprolongeerd.
- het welzijn van het personeel moet op gelijke voet geplaatst worden met de missie van de NMBS. Dit kan enkel als het treinaanbod wordt aangepast aan het beschikbare personeel met de nodige aandacht voor hun rusttijden en sociaal en familiaal leven.
- de opeenvolgende besparingsrondes werden steeds uitgevoerd op de rug van het personeel op het terrein. Dit heeft verregaande gevolgen, zowel voor het welzijn als voor de exploitatieveiligheid. Desondanks blijkt de loonmassa gestegen. Het rijkelijk betaalde middenkader barst uit haar voegen en dit terwijl er effectief minder mensen beschikbaar zijn in de stations en op de treinen om een degelijke dienstverlening te verzekeren. Dit bedrijf wordt meer en meer topzwaar en lijkt verder dan ooit te staan van haar basistaak; een degelijke openbare dienstverlening met die broodnodige persoonlijk toets.
